IF U WANT OTHERS SPM TIPS, U MAY LOG ON TO ABOVE WEBSITE:
http:www.andrewchoo.com.my
-www.tutor.net.my
-www.tutor.com.my
-www.chinese.cari.com.my
Tuesday, November 07, 2006
SPM BC Essay ~ 一封无法寄出的信
小时候，经常收到爷爷从农村老家寄来的信。
记得开始的时候，信都是写给爸爸的，只要是来了信，晚上下班回来，爸爸就高兴地说，爷爷来信了。然后，从信封里轻轻抽出信来，笑着读给我和弟弟听，那里面总有对我们关爱。后来，到我上小学的时候了，爷爷寄来的信就厚了，里面有单独给我和弟弟写一封，有问候，有嘱咐，还讲了许多道理。
爷爷是那种典型的厚道人家，在早上过几年私塾，有点文化。他多是习惯用粗笔写信，黄黄的毛边纸，红红的格，一行行厚实的字，规矩得象教书先生写的一样。每次爷爷来信，爸爸都很高兴，常常借这机会给我们讲一些老家的事情，可有时也流露一些不易察觉的不安。当夜深人静的时候，把我们哥俩安顿睡下了，他就点上烟，坐在灯下，把那些信读了一遍又一遍，好象要从字里行间读出什么，然后铺开稿纸，沉思好一会，提笔给爷爷回信。爸爸好象不会写信一样，一封信总要写好几天，等最后说写好了，才抄清了寄出去，这时仿佛一件心事落了地。
那时候，爸爸教我们怎么给爷爷写信，什么样的格式，写什么内容等等，讲得很详细。在爸爸的劝说下，有时候我也能用作业本上的纸，写上一封简短得不能再简短的信，除了问爷爷奶奶好，就是最近学了什么课程，其他的再也不会说了。就是写这样的信，爸爸也是很高兴，用他写好的信仔细夹好了，给爷爷奶奶寄去。每当我写一封回信，爷爷就会回一封很长的信，说若干老家的事情。随着我的成长，爷爷的信也越来越多，爸爸有时也让我多给爷爷回信，可我却发愁，提起笔难为好半天也写不出东西来。有时，看看天晚了，又实在写不出来，爸爸就会叹一声气，说：去睡吧。这时我才如释重负一样，洗脚睡觉去了。
时间长了，又写不出来，我对写信有些不耐烦了。以为爷爷的信总是那些说过来说过去的老话，没有什么意思，而回信却是费尽了我心思。打那以后，我不知道为什么，真的有点怕爷爷来信，即便是来了信，看完以后也借故走开，不去想回信的事了。再后来，我就干脆不写信了。我觉得，给爷爷写信是爸爸的事情，有什么事爸爸写了就行了。
但是，爷爷依然常在信里夹上给我的信，不管我回不回信。时间长了，对于爷爷信里讲的那些道理，便不以为然，认为可有可无，无关紧要，既然爷爷爱写，就让他写去吧。
不愿给爷爷写信，可能还有别的原因。从小我回老家的次数并不多，爷爷好象也很少来，因此和爷爷的感情交流不算深。在我的心目中，爷爷不如姥爷那样疼爱我。姥爷来了，我就如他腰上别的钥匙一样，走到哪里带到哪里，经常外出游玩，吃的，玩的，用的，只要是我张了嘴，他就会毫不吝惜给我买，让我好开心。可是爷爷不，他很少买东西给我，多是讲一些道理，不管我愿听不愿听，有时候让我做一些事情，也不管我愿意不愿意。
在我的记忆里，中学暑假每次回老家，爷爷和我未曾有过多的说笑，也从不带我到这里那里去玩，而是要我跟着他下地劳动。天不亮的时候，他早早到地里去拾掇庄稼去了，赶等到八点多钟回来，吃完奶奶做的饭，便带着我一起下地，要么是锄草，要么是浇水。到了中午，回家休息一会，下午还有继续去劳动，直到天晚了才回家。那时候还是人民公社制度，地是生产队的，分的活好象干不完一般。就这样，每天我扛着锄头随爷爷来到地头，在他手把手教会我拿锄后，便跟在他的后面，一行行锄去。渴了，到地头上提起那把老茶壶，拔去塞在壶嘴上用苞米皮卷成的塞子，对着壶嘴喝上几口。累了，垫着草帽就地休息一会。而劳动的时候，爷爷并不和我说话，仔细划锄着每一寸土地，锄头在土地上发出一阵阵有节奏的摩擦声。我在城市里生长，喜欢看各种风景，对这样的劳动感到万分无聊，除了感觉到锄头越来越沉，便是厌倦。浇水也是一样，在骄阳的暴晒下，躲在那密不透风的玉米地里，一口深井，一个辘轳，还有十来斤重的水斗，挽一天辘轳度一天时光。看满目青纱帐青翠，听风而摇动枝叶的声音，并无浪漫可言。那时，心里所盼的就是下雨，好象下了雨我就可以歇息了。可是真的下雨了，地里进不去人了，爷爷就拿上两把镰刀，让我推上小推车，和他到了村子北边的河沟里割草。割了满一车，让我推到家门口的空地上，然后再去割，直到家门口那片地上堆了厚厚一堆。然后回来推土，浇上水，把草和上泥巴沤肥。这时候才知道，这沤肥的活比那锄地更累。原想暑假回老家尽情玩耍一下，可是这百般无奈的活儿堆起来，越发感到老家的日子单调而枯燥。
平时爷爷老是讲了一些琐碎的杂事，嘟哝起来烦死人了。比如，常念叨“庄稼一枝花，全靠粪当家”，意思是平时注意积肥，才能有好收成；帮着烧火时，他说要“穷灶口、富水缸”，防范火灾；挑担子去打水，他说要到人们常打水的井，活水不腐；就连天要下雨，他也要急忙张罗把院子扫干净，怕雨水不畅灌了家院等等。还有，讲故事吧，他光讲那老的听不懂的事。什么庆功楼前莫离主呀之类的，说过去有人打了天下把大臣都烧了等之类的事。有的时候，爷爷也会突然袭击，问一些难题。记得刚上大学的时候，爷爷问我：否定之否定是什么意思？这一下可真的把我问住了，绕了半天也没有弄明白这个哲学问题。但爷爷也没有难为我，只是说要活到老学到老。
年复一年，又过了好久。直到八十年代初，爷爷有次来信说，最近头也疼了，眼睛也看不清了，写东西比较吃力，以后少写信，没有事就不写信了。这一次，爷爷也给我单独写了一封信，鼓励我刻苦学习。看到爷爷说年岁大了，信也写不了了，想想曾经给我写过那么多信，不禁动了恻隐之心，给爷爷写了封回信。信里说，爷爷您给我来了那么多信，我也没有回信，真是不应该，还劝爷爷好好注意身体。这是我给爷爷写的少有的几封信之一。没想到爷爷不久就回信说，我原打算不再写信了，可是看到你在信里说的话，忍不住提笔给你说，要体谅人心。他的那封信有好几页，看来真的花了不少的力气。可是我，看过以后就撂到一边去了，至今也没有回想起都说了些什么。
光阴似水，眨眼间二十多年过去了。我从混混沌沌无虑孩儿变成了主家之人，爷爷过世也快十年了。这期间，我在想念家乡往事的时候，总是有一种无名的负疚感，但总也找不到根子，含含混混地过着。
今年上了internet，和网友们交往很多，其中也少不了收发些电子邮件。这期间，我总期望每发出一个Email的时候，能够尽快得到回复，若是一时半时收不到回信，便是一种难耐的等待。在这种氛围中，我逐渐感到：等待回信是苦苦的渴望，是爱和情的呼唤，是心灵的期待。不知为什么，我的脑海里跳出了爷爷的影子，那个不管我回不回信，一直不断给我来信的爷爷。是呀，他一生里给我写了那么多蘸满心血的信，那一封不期待着我的回信，哪怕是只言片语的回信呢。家书抵万金呀！可是我，竟糊涂地让他苦苦等待了那么久，直到他不能拿笔的那一天。在心灵的震撼中，我用真切成熟的理念，重新梳理往日的每一个细节。我发现，我忽略了一份美好的亲情。
亲情是骨子里流动的热血，只要血缘关系存在，就有千丝万缕的牵挂，而这不管你承认不承认。我是爷爷生命的延续，血液里流淌着他的希冀，他怎么会不去关注和期望我的未来呢？我哪里知道，上辈人对下辈人的奉献是无私的，永远不要求有什么回报，而下辈人往往忽视这种生命与共的情怀。
想想他在一天的劳作之后，点上煤油灯，戴着老花镜，用那已经颤巍巍的手，一字一句写着。他把对子孙的关怀和期望，把那份火热的心，在寂静的灯影里凝结成一个个文字。他期望这每一个文字都能载着他那浓烈的情感、希望和祝福，传送到远方的儿女手上。谁知道，他所日夜想念的真情交流，却像是断线的风筝，使他望穿了双眼。
原来，爷爷是如此伟大，对儿孙的教导是那样严肃认真。他不教玩世不恭，不教放荡不羁，不教懒惰挥霍，不教投机取巧，而是教勤奋严谨，教朴素真实，教生活本领，教做人规则，让我们在磨练中体味到生活的原汁原味。他多么想扶着我们学会走路啊，可我却甩开他的手，重重地把他的心摔得很痛。
我不知道疏忽了多少精心的关爱，忽略了多少真挚的感情，伤了爷爷炽热的心，而他却独自忍受，毫无怨言，一如既往，除了亲情， 世上还有这伟大的爱心和耐心吗！
我翻遍记忆的每个角落，唯一值得爷爷欣慰的，便是恢复高考时榜上有名。记得爷爷曾经嘿嘿笑着说，真没想到你还能考上大学。说这些话的时候，分明透出几分宽慰和自豪。而我，一个读了十几年书的人，竟然白白坐了那么多年的学堂，糊涂得连亲情这个词的含义都没有弄清楚。爷爷，为什么那时候我一点也不懂你爱，而我彻底明白过来的时候，你又就离我而去，铸成了永远的遗憾。
今天，当我体味到这一切，用真心写成这封信的时候，隔着浩瀚的阴阳河界，却无法把信捧送到爷爷的手中。爷爷，我们做个约定吧，要么你耐心地等着，当我们见面的时候，我会跪着把信双手擎到你的面前，或者来世我们还是爷孙俩，我用今生今世练成的笔，送上融融人间情。
爷爷，您选择吧！
记得开始的时候，信都是写给爸爸的，只要是来了信，晚上下班回来，爸爸就高兴地说，爷爷来信了。然后，从信封里轻轻抽出信来，笑着读给我和弟弟听，那里面总有对我们关爱。后来，到我上小学的时候了，爷爷寄来的信就厚了，里面有单独给我和弟弟写一封，有问候，有嘱咐，还讲了许多道理。
爷爷是那种典型的厚道人家，在早上过几年私塾，有点文化。他多是习惯用粗笔写信，黄黄的毛边纸，红红的格，一行行厚实的字，规矩得象教书先生写的一样。每次爷爷来信，爸爸都很高兴，常常借这机会给我们讲一些老家的事情，可有时也流露一些不易察觉的不安。当夜深人静的时候，把我们哥俩安顿睡下了，他就点上烟，坐在灯下，把那些信读了一遍又一遍，好象要从字里行间读出什么，然后铺开稿纸，沉思好一会，提笔给爷爷回信。爸爸好象不会写信一样，一封信总要写好几天，等最后说写好了，才抄清了寄出去，这时仿佛一件心事落了地。
那时候，爸爸教我们怎么给爷爷写信，什么样的格式，写什么内容等等，讲得很详细。在爸爸的劝说下，有时候我也能用作业本上的纸，写上一封简短得不能再简短的信，除了问爷爷奶奶好，就是最近学了什么课程，其他的再也不会说了。就是写这样的信，爸爸也是很高兴，用他写好的信仔细夹好了，给爷爷奶奶寄去。每当我写一封回信，爷爷就会回一封很长的信，说若干老家的事情。随着我的成长，爷爷的信也越来越多，爸爸有时也让我多给爷爷回信，可我却发愁，提起笔难为好半天也写不出东西来。有时，看看天晚了，又实在写不出来，爸爸就会叹一声气，说：去睡吧。这时我才如释重负一样，洗脚睡觉去了。
时间长了，又写不出来，我对写信有些不耐烦了。以为爷爷的信总是那些说过来说过去的老话，没有什么意思，而回信却是费尽了我心思。打那以后，我不知道为什么，真的有点怕爷爷来信，即便是来了信，看完以后也借故走开，不去想回信的事了。再后来，我就干脆不写信了。我觉得，给爷爷写信是爸爸的事情，有什么事爸爸写了就行了。
但是，爷爷依然常在信里夹上给我的信，不管我回不回信。时间长了，对于爷爷信里讲的那些道理，便不以为然，认为可有可无，无关紧要，既然爷爷爱写，就让他写去吧。
不愿给爷爷写信，可能还有别的原因。从小我回老家的次数并不多，爷爷好象也很少来，因此和爷爷的感情交流不算深。在我的心目中，爷爷不如姥爷那样疼爱我。姥爷来了，我就如他腰上别的钥匙一样，走到哪里带到哪里，经常外出游玩，吃的，玩的，用的，只要是我张了嘴，他就会毫不吝惜给我买，让我好开心。可是爷爷不，他很少买东西给我，多是讲一些道理，不管我愿听不愿听，有时候让我做一些事情，也不管我愿意不愿意。
在我的记忆里，中学暑假每次回老家，爷爷和我未曾有过多的说笑，也从不带我到这里那里去玩，而是要我跟着他下地劳动。天不亮的时候，他早早到地里去拾掇庄稼去了，赶等到八点多钟回来，吃完奶奶做的饭，便带着我一起下地，要么是锄草，要么是浇水。到了中午，回家休息一会，下午还有继续去劳动，直到天晚了才回家。那时候还是人民公社制度，地是生产队的，分的活好象干不完一般。就这样，每天我扛着锄头随爷爷来到地头，在他手把手教会我拿锄后，便跟在他的后面，一行行锄去。渴了，到地头上提起那把老茶壶，拔去塞在壶嘴上用苞米皮卷成的塞子，对着壶嘴喝上几口。累了，垫着草帽就地休息一会。而劳动的时候，爷爷并不和我说话，仔细划锄着每一寸土地，锄头在土地上发出一阵阵有节奏的摩擦声。我在城市里生长，喜欢看各种风景，对这样的劳动感到万分无聊，除了感觉到锄头越来越沉，便是厌倦。浇水也是一样，在骄阳的暴晒下，躲在那密不透风的玉米地里，一口深井，一个辘轳，还有十来斤重的水斗，挽一天辘轳度一天时光。看满目青纱帐青翠，听风而摇动枝叶的声音，并无浪漫可言。那时，心里所盼的就是下雨，好象下了雨我就可以歇息了。可是真的下雨了，地里进不去人了，爷爷就拿上两把镰刀，让我推上小推车，和他到了村子北边的河沟里割草。割了满一车，让我推到家门口的空地上，然后再去割，直到家门口那片地上堆了厚厚一堆。然后回来推土，浇上水，把草和上泥巴沤肥。这时候才知道，这沤肥的活比那锄地更累。原想暑假回老家尽情玩耍一下，可是这百般无奈的活儿堆起来，越发感到老家的日子单调而枯燥。
平时爷爷老是讲了一些琐碎的杂事，嘟哝起来烦死人了。比如，常念叨“庄稼一枝花，全靠粪当家”，意思是平时注意积肥，才能有好收成；帮着烧火时，他说要“穷灶口、富水缸”，防范火灾；挑担子去打水，他说要到人们常打水的井，活水不腐；就连天要下雨，他也要急忙张罗把院子扫干净，怕雨水不畅灌了家院等等。还有，讲故事吧，他光讲那老的听不懂的事。什么庆功楼前莫离主呀之类的，说过去有人打了天下把大臣都烧了等之类的事。有的时候，爷爷也会突然袭击，问一些难题。记得刚上大学的时候，爷爷问我：否定之否定是什么意思？这一下可真的把我问住了，绕了半天也没有弄明白这个哲学问题。但爷爷也没有难为我，只是说要活到老学到老。
年复一年，又过了好久。直到八十年代初，爷爷有次来信说，最近头也疼了，眼睛也看不清了，写东西比较吃力，以后少写信，没有事就不写信了。这一次，爷爷也给我单独写了一封信，鼓励我刻苦学习。看到爷爷说年岁大了，信也写不了了，想想曾经给我写过那么多信，不禁动了恻隐之心，给爷爷写了封回信。信里说，爷爷您给我来了那么多信，我也没有回信，真是不应该，还劝爷爷好好注意身体。这是我给爷爷写的少有的几封信之一。没想到爷爷不久就回信说，我原打算不再写信了，可是看到你在信里说的话，忍不住提笔给你说，要体谅人心。他的那封信有好几页，看来真的花了不少的力气。可是我，看过以后就撂到一边去了，至今也没有回想起都说了些什么。
光阴似水，眨眼间二十多年过去了。我从混混沌沌无虑孩儿变成了主家之人，爷爷过世也快十年了。这期间，我在想念家乡往事的时候，总是有一种无名的负疚感，但总也找不到根子，含含混混地过着。
今年上了internet，和网友们交往很多，其中也少不了收发些电子邮件。这期间，我总期望每发出一个Email的时候，能够尽快得到回复，若是一时半时收不到回信，便是一种难耐的等待。在这种氛围中，我逐渐感到：等待回信是苦苦的渴望，是爱和情的呼唤，是心灵的期待。不知为什么，我的脑海里跳出了爷爷的影子，那个不管我回不回信，一直不断给我来信的爷爷。是呀，他一生里给我写了那么多蘸满心血的信，那一封不期待着我的回信，哪怕是只言片语的回信呢。家书抵万金呀！可是我，竟糊涂地让他苦苦等待了那么久，直到他不能拿笔的那一天。在心灵的震撼中，我用真切成熟的理念，重新梳理往日的每一个细节。我发现，我忽略了一份美好的亲情。
亲情是骨子里流动的热血，只要血缘关系存在，就有千丝万缕的牵挂，而这不管你承认不承认。我是爷爷生命的延续，血液里流淌着他的希冀，他怎么会不去关注和期望我的未来呢？我哪里知道，上辈人对下辈人的奉献是无私的，永远不要求有什么回报，而下辈人往往忽视这种生命与共的情怀。
想想他在一天的劳作之后，点上煤油灯，戴着老花镜，用那已经颤巍巍的手，一字一句写着。他把对子孙的关怀和期望，把那份火热的心，在寂静的灯影里凝结成一个个文字。他期望这每一个文字都能载着他那浓烈的情感、希望和祝福，传送到远方的儿女手上。谁知道，他所日夜想念的真情交流，却像是断线的风筝，使他望穿了双眼。
原来，爷爷是如此伟大，对儿孙的教导是那样严肃认真。他不教玩世不恭，不教放荡不羁，不教懒惰挥霍，不教投机取巧，而是教勤奋严谨，教朴素真实，教生活本领，教做人规则，让我们在磨练中体味到生活的原汁原味。他多么想扶着我们学会走路啊，可我却甩开他的手，重重地把他的心摔得很痛。
我不知道疏忽了多少精心的关爱，忽略了多少真挚的感情，伤了爷爷炽热的心，而他却独自忍受，毫无怨言，一如既往，除了亲情， 世上还有这伟大的爱心和耐心吗！
我翻遍记忆的每个角落，唯一值得爷爷欣慰的，便是恢复高考时榜上有名。记得爷爷曾经嘿嘿笑着说，真没想到你还能考上大学。说这些话的时候，分明透出几分宽慰和自豪。而我，一个读了十几年书的人，竟然白白坐了那么多年的学堂，糊涂得连亲情这个词的含义都没有弄清楚。爷爷，为什么那时候我一点也不懂你爱，而我彻底明白过来的时候，你又就离我而去，铸成了永远的遗憾。
今天，当我体味到这一切，用真心写成这封信的时候，隔着浩瀚的阴阳河界，却无法把信捧送到爷爷的手中。爷爷，我们做个约定吧，要么你耐心地等着，当我们见面的时候，我会跪着把信双手擎到你的面前，或者来世我们还是爷孙俩，我用今生今世练成的笔，送上融融人间情。
爷爷，您选择吧！
SPM BC Essay ~ 亲情
那年父亲的工厂倒闭父亲因此失业了但他还是要养家糊口，因为他有两个孩子和一个失业在家的妻子，刚刚接到通知那天，父亲没有回家，因为他还没有想好该怎样面对妻子和孩子，于是他去了酒吧，喝的一塌糊涂，深夜时他才跌跌撞撞的回来，孩子们都睡了，只有妻子还在焦急的等他，，看到他回来了，妻子便迎上去问： “怎么啦？发生什么事了？怎么喝那么多酒？”，他迷迷糊糊但还能清楚的看到妻子近似要哭出的脸，他强憋出一个笑脸说：“我升职了！”妻子傻傻的信了，高兴的说：“真的！那太好了！”妻子的脸像一朵花儿开在了这漆黑的晚上他扶着丈夫走进了房间，倒了杯水给他丈夫得手颤抖着接过茶杯，一仰脖子连同茶叶一同喝了下去，于是那夜，夫妻俩都没睡着，妻子是兴奋丈夫是郁闷。
第二天一大早夫妻俩都出去了，丈夫忙着找工作而妻子却四处报喜，他们每人带着一个孩子因为他们没钱雇保姆，往常都是这样，丈夫带着四岁的女儿因为他认为女儿小，什么都不会懂自然不会泄密。
他拉着女儿得手沿着街道走着，每当走到电线杆或是启示栏前，他都会停下来，驻足好一会然后失望的低下头，拉着女儿走去，当他们走到一家商店门前时，女儿停下了，歪着小脑袋，目光洒在一个可爱的洋娃娃身上，久久没有移开他拽了拽父亲的衣角，父亲蹲下来后，她说：“爸爸，我想要这个娃娃！”她把目光移到了父亲的脸上也是久久不移开，父亲看着女儿天真可爱的脸，歪过头看了看那张标价卡，狠狠的扭过头去，它在逃避女儿期待得目光，女儿却一直在追寻，他狠狠捉住父亲的目光问：“我能得到它吗？”父亲含着泪水说：“对不起孩子，现在不能！”说着他转过身去，因为他不想让女儿看到自己哭，小女儿隔着橱窗抚摸了那个娃娃几下，然后拉起父亲得手，重新踏上柏油马路，前面又有几个商店橱窗里摆放着各种各样的娃娃，而小女儿却再也没停过……
回到家后小女儿当然没有泄密……只不过一句话也没说，甚至不回答母亲的问话，最后她趴在饭桌上睡着了，她太累了！一个孩子才刚刚四岁跟着父亲满街的转，却从不让父亲抱，那夜她尿床了，因为实在太累了，母亲生气了，想要打她，却被父亲拦住了，父亲没有说什么只是把还在熟睡的女儿抱到了自己的床上铺了块毯子，睡在了女儿尿湿的地方……
第二天，父亲又拉起女儿上“班”去了，可今天女儿比昨天明显走的慢了，父亲想要抱她，可固执的孩子总是拒绝，那天晚上回到家，父亲帮女儿脱袜子洗脚时，发现女儿的脚上起了一个很大的泡，他抚摸着女儿的脚问：“疼吗？”
女儿没回答，因为她早已在父亲怀里睡着了，父亲放下女儿，疯一样的狂奔出去，那夜，他哭的好伤心……
第三天，他没有带女儿出去，自己走的速度也快了，忽然他停下了，不是在电线杆和启示栏前，而是在一家饭店门口，那是一家破破旧旧的餐馆，里面得人很少，但他却在稀稀疏疏的人群中看到了那么熟悉得身影，他不敢相信自己的眼睛，但当那个人转过身来时他茫然了，那个人是他的妻子……在妻子身边还站着一个浑身脏兮兮的孩子，那是他的儿子……
那晚，他与妻子谈了好久，妻子说：“其实我早就知道了，你说升职的二天，我也在街上看到了你们厂倒闭的消息，我是孩子的亲妈，孩子忽然会尿床我比谁都清楚，我们是一个完整的家庭，每一个人都要为家庭的幸福努力，你下岗了，你失去了工作，但你还有我们，有我们这个家，……”妻子没有再说下去而是流泪了，因为她看到了，她的孩子们站在门口，，手中拿着自己的存钱罐……
一个月后，父亲找到了工作，是在一家工厂干零活，虽然很累，但他还是很开心，女儿同样每天跟着他，但再没有受罪，发工资的第一天，他带着全家上街，给女儿买下了那个娃娃……
第二天一大早夫妻俩都出去了，丈夫忙着找工作而妻子却四处报喜，他们每人带着一个孩子因为他们没钱雇保姆，往常都是这样，丈夫带着四岁的女儿因为他认为女儿小，什么都不会懂自然不会泄密。
他拉着女儿得手沿着街道走着，每当走到电线杆或是启示栏前，他都会停下来，驻足好一会然后失望的低下头，拉着女儿走去，当他们走到一家商店门前时，女儿停下了，歪着小脑袋，目光洒在一个可爱的洋娃娃身上，久久没有移开他拽了拽父亲的衣角，父亲蹲下来后，她说：“爸爸，我想要这个娃娃！”她把目光移到了父亲的脸上也是久久不移开，父亲看着女儿天真可爱的脸，歪过头看了看那张标价卡，狠狠的扭过头去，它在逃避女儿期待得目光，女儿却一直在追寻，他狠狠捉住父亲的目光问：“我能得到它吗？”父亲含着泪水说：“对不起孩子，现在不能！”说着他转过身去，因为他不想让女儿看到自己哭，小女儿隔着橱窗抚摸了那个娃娃几下，然后拉起父亲得手，重新踏上柏油马路，前面又有几个商店橱窗里摆放着各种各样的娃娃，而小女儿却再也没停过……
回到家后小女儿当然没有泄密……只不过一句话也没说，甚至不回答母亲的问话，最后她趴在饭桌上睡着了，她太累了！一个孩子才刚刚四岁跟着父亲满街的转，却从不让父亲抱，那夜她尿床了，因为实在太累了，母亲生气了，想要打她，却被父亲拦住了，父亲没有说什么只是把还在熟睡的女儿抱到了自己的床上铺了块毯子，睡在了女儿尿湿的地方……
第二天，父亲又拉起女儿上“班”去了，可今天女儿比昨天明显走的慢了，父亲想要抱她，可固执的孩子总是拒绝，那天晚上回到家，父亲帮女儿脱袜子洗脚时，发现女儿的脚上起了一个很大的泡，他抚摸着女儿的脚问：“疼吗？”
女儿没回答，因为她早已在父亲怀里睡着了，父亲放下女儿，疯一样的狂奔出去，那夜，他哭的好伤心……
第三天，他没有带女儿出去，自己走的速度也快了，忽然他停下了，不是在电线杆和启示栏前，而是在一家饭店门口，那是一家破破旧旧的餐馆，里面得人很少，但他却在稀稀疏疏的人群中看到了那么熟悉得身影，他不敢相信自己的眼睛，但当那个人转过身来时他茫然了，那个人是他的妻子……在妻子身边还站着一个浑身脏兮兮的孩子，那是他的儿子……
那晚，他与妻子谈了好久，妻子说：“其实我早就知道了，你说升职的二天，我也在街上看到了你们厂倒闭的消息，我是孩子的亲妈，孩子忽然会尿床我比谁都清楚，我们是一个完整的家庭，每一个人都要为家庭的幸福努力，你下岗了，你失去了工作，但你还有我们，有我们这个家，……”妻子没有再说下去而是流泪了，因为她看到了，她的孩子们站在门口，，手中拿着自己的存钱罐……
一个月后，父亲找到了工作，是在一家工厂干零活，虽然很累，但他还是很开心，女儿同样每天跟着他，但再没有受罪，发工资的第一天，他带着全家上街，给女儿买下了那个娃娃……
Updated 2 Of Tips SPM 2006 ~ SURE?!
These are the "sure come out" topics for SPM
Specification:
Kimia
-Tiub U (pengoksidaan dan penurunan)
-tindak balas redoks
-pemvulkanan getah(kertas 3 eksperimen)
-Kovalen/ tetraklorometana(CCl4)
-ujian kehadiran ion anion
-saponifikasi
-proses haber/sentuh
-bahan awet makanan
-haba pembakaran dan peneutralan
-kadar tindak balas (kalau tidak di K2, akan ada di K3)
Biologi
-kitar haid/oogenesis
-BOD (kertas 3)
-Transpirasi (K3)
-Perbandingan sistem peredaran darah antara ikan dengan manusia (bhg esei)
-peranan hormon auksin
Fizik (Diberi oleh Guru Pakar Fizik)
-get logik
-transformer
-hukum hooke (pemanjangan spring)
-muatan haba tentu
I trutly hope that all these will come out in SPM 2006.
MAY GOD BLESS US
Specification:
Kimia
-Tiub U (pengoksidaan dan penurunan)
-tindak balas redoks
-pemvulkanan getah(kertas 3 eksperimen)
-Kovalen/ tetraklorometana(CCl4)
-ujian kehadiran ion anion
-saponifikasi
-proses haber/sentuh
-bahan awet makanan
-haba pembakaran dan peneutralan
-kadar tindak balas (kalau tidak di K2, akan ada di K3)
Biologi
-kitar haid/oogenesis
-BOD (kertas 3)
-Transpirasi (K3)
-Perbandingan sistem peredaran darah antara ikan dengan manusia (bhg esei)
-peranan hormon auksin
Fizik (Diberi oleh Guru Pakar Fizik)
-get logik
-transformer
-hukum hooke (pemanjangan spring)
-muatan haba tentu
I trutly hope that all these will come out in SPM 2006.
MAY GOD BLESS US
Genggam bara api, biar sampai jadi abu
"Genggam bara api, biar sampai jadi abu"
This is what we shall have in order to become better in our life.
There still are about a week time for us to ready for our SPM exam.
!FIGHT UNTIL THE END!
This is what we shall have in order to become better in our life.
There still are about a week time for us to ready for our SPM exam.
!FIGHT UNTIL THE END!
kesesakkan lalu lintas (Cikgu Tan C L)
Sebagaimana kita sedia maklum, senario kesesakan lalu lintas di nusa kita tidak pernah mencapai titik noktah. Malang tidak berbau, rakyat Malaysia masih mengamalkan sikap berpeluh tubuh menyebabkan masalah ini tidak pernah diselesaikan.Hal ini menyebabkan pelbagai sektor seperti pelancongan terjejas. Nescaya, kesesakan boleh berlaku akibat beberapa faktor tertentu.
Faktor kegagalan kerajaan menyediakan jadual perjalanan kenderaan awam yang bersistematik.Bak kata peribahasa “hendak seribu daya,tidak hendak seribu dalih”..Selain itu, pembinaan stesen yang tidak strategik juga merupakan satu faktornya.Sebagai contohnya, stesen yang dibina antara tanam perumahan agak jauh.Lagipun, tambang yang mahal seperti sistem aliran ringan (LRT) tidak diminati oleh para pengguna kerana hal ini akan menambahkan pebelanjaan pengguna.
Haruslah kita menerima hakikat bahawa bilangan kereta bertambah ekoran kemampuan rakyat membeli selaras dengan kestabilan ekonomi.Misalnya, sebuah keluarga memiliki beberapa buah kereta Hal ini kerana pengeluaran kereta yang banyak dan tidak dikawal oleh kerajaan,bak kata pepatah “cendewan tumbuh selepas hujan. Malah harga kereta yang mudah, khasnya kereta buatan Malaysia.
Sehubungan dengan hal itu, pelbagai impak telah ditimbulkan.Kesan utama yang ditimbulkan ialah kelewatan kantor.Hal ini juga menyebabkan pelbagai kesan sampingan kepada pengguna seperti pemabaziran masa, tenaga dan wang.Pada masa kini, kita haruslah menyedari masa itu emas. Tambahan pula, urusan harian pengguna turut terpaksa tergendala
Untuk mengatasi senario ini, semua pihak haruslah mengamalkan sikap bagai aur dengan tebing untuk menyelesaikan masalah kesesakan. Langkah utama yang harus diambil ialah menaiktarafkan pengangkutan awam dengan membina jadual perjalanan yang bersistematik, sesuai dan pembinaan stesen yang strategik.Selain itu, kemudahan LRT harus dipromosi, diperluas, dan diperjauh supaya rakyat dapat menikmati kemudahan ini dan mengadakan kempen berkongsi kereta “ jom naik bas bersama-sama”
Tidaklah menghairankan jika menyatakan bahawa kesesakan lalu lintas bukan lagi satu fenomena lumrah, namun pelbagai impak masih tetap ditimbulkan.Tegasnya, semua pihak haruslah bekerjasama mengekang masalah bersama-sama agar kesejahteraan dan keharmonian rakyat terjamin dan tidak sesal dahulu pendapatan, sesal kemudian tidak berguna pada masa akan datang.
Faktor kegagalan kerajaan menyediakan jadual perjalanan kenderaan awam yang bersistematik.Bak kata peribahasa “hendak seribu daya,tidak hendak seribu dalih”..Selain itu, pembinaan stesen yang tidak strategik juga merupakan satu faktornya.Sebagai contohnya, stesen yang dibina antara tanam perumahan agak jauh.Lagipun, tambang yang mahal seperti sistem aliran ringan (LRT) tidak diminati oleh para pengguna kerana hal ini akan menambahkan pebelanjaan pengguna.
Haruslah kita menerima hakikat bahawa bilangan kereta bertambah ekoran kemampuan rakyat membeli selaras dengan kestabilan ekonomi.Misalnya, sebuah keluarga memiliki beberapa buah kereta Hal ini kerana pengeluaran kereta yang banyak dan tidak dikawal oleh kerajaan,bak kata pepatah “cendewan tumbuh selepas hujan. Malah harga kereta yang mudah, khasnya kereta buatan Malaysia.
Sehubungan dengan hal itu, pelbagai impak telah ditimbulkan.Kesan utama yang ditimbulkan ialah kelewatan kantor.Hal ini juga menyebabkan pelbagai kesan sampingan kepada pengguna seperti pemabaziran masa, tenaga dan wang.Pada masa kini, kita haruslah menyedari masa itu emas. Tambahan pula, urusan harian pengguna turut terpaksa tergendala
Untuk mengatasi senario ini, semua pihak haruslah mengamalkan sikap bagai aur dengan tebing untuk menyelesaikan masalah kesesakan. Langkah utama yang harus diambil ialah menaiktarafkan pengangkutan awam dengan membina jadual perjalanan yang bersistematik, sesuai dan pembinaan stesen yang strategik.Selain itu, kemudahan LRT harus dipromosi, diperluas, dan diperjauh supaya rakyat dapat menikmati kemudahan ini dan mengadakan kempen berkongsi kereta “ jom naik bas bersama-sama”
Tidaklah menghairankan jika menyatakan bahawa kesesakan lalu lintas bukan lagi satu fenomena lumrah, namun pelbagai impak masih tetap ditimbulkan.Tegasnya, semua pihak haruslah bekerjasama mengekang masalah bersama-sama agar kesejahteraan dan keharmonian rakyat terjamin dan tidak sesal dahulu pendapatan, sesal kemudian tidak berguna pada masa akan datang.
Kepentingan Sektor Pertanian (cikgu Tan C L)
Sektor pertanian pernah menjadi tunjang kekuatan ekonomi negara pada suatu ketika dahulu. Hasil getah, kelapa sawit, padi dan seumpamanya juga pernah menjadi penyumbang terbesar pendapatan negara dan mewujudkan banyak peluang pekerjaan untuk rakyat di negara ini. Namun, kemajuan arus pembangunan negara yang lebih menjurus kepada sektor perindustrian telah menenggelamkan bidang pertanian sedikit demi sedikit terutamanya dalam dekad terakhir abad kedua puluh. Walau bagaimanapun, keadaan ekonomi dunia yang tidak menentu pada permulaan awal alaf baharu ini, mengembalikan semula kepentingan bidang pertanian di negara kita.
Peralihan pucuk pimpinan negara pada akhir tahun 2003 mungkin dapat dilihat sebagai permulaan terhadap kebangkitan semula sektor pertanian di negara ini dari zaman suramnya kira-kira dua dekad yang lalu. Kesungguhan kerajaan bawah pimpinan Datuk Seri Abdullah Ahmad Badawi dalam memajukan bidang pertanian dapat dilihat melalui peruntukan pembangunan yang sangat banyak untuk memajukan bidang ini kita saksikan dalam belanjawan tahun 2005. Langkah ini amat tepat memandangkan negara kita mengimport bahan makanan yang terlalui banyak seperti gula, beras, buah-buahan dan sebagainya sedangkan kita mampu menghasilkan sendiri bahan makanan tersebut. Oleh itu, tumpuan terhadap bidang pertanian mampu mengurangkan pengaliran wang ke luar negara dan sekali gus mengelakkan defisit pada imbangan perdagangan luar negara.
Selain dapat mengukuhkan imbangan perdagangan negara, penumpuan terhadap sektor pertanian berupaya mengelakkan pergantungan negara pada bekalan bahan makanan dari luar negara. Hai ini disebabkan kadar pertumbuhan pesat penduduk di negara ini yang sudah pasti akan memerlukan jumlah makanan yang lebih besar. Kebanyakan bahan makanan asas seperti beras, gula dan bijirin yang lain sesuai ditanam di negara ini. Jika kekurangan buruh dijadikan alasan,kita boleh menggunakan buruh-buruh asing yang bekerja di sektor perkilangan, perkhidmatan dan sebagainya untuk bekerja di sektor pertanian. Dengan cara ini, kita bukan sahaja dapat menggunakan khidmat buruh yang murah bahkan dapat mengelakkan buruh-buruh asing ini daripada merampas peluang pekerjaan yang sepatutnya diberikan kepada rakyat tempatan.
Pada hemat saya, keadaan dunia yang kucar-kacir akibat peperangan yang sering tercetus mewajarkan kita menumpukan perhatian untuk membangunkan sektor pertanian secara lebih serius. Dalam masa yang sama, negara kita Malaysia mempunyai tanah-tanih yang subur, bebas daripada bencana alam atau keadaan huru-hara yang boleh memusnahkan sebarang kegiatan ekonomi. Jika kelebihan ini tidak dimanfaatkan, bermakna kita telah mensia-siakan anugerah Allah ke atas bumi kita. Dari satu sudut yang lain pula, kita telah melihat kegagalan banyak syarikat yang berasaskan industri dan perkilangan di negara ini untuk bersaing di peringkat antarabangsa. Sebaliknya, jika kita menumpukan pengeluaran negara kita dalam menghasilkan produk pertanian, persaingannya di peringkat antarabangsa tidak sehebat persaingan dalam sektor perindustrian terutamanya sektor yang berasaskan teknologi maklumat. Kata orang tua-tua, ukur baju di badan sendiri.
Satu lagi alasan yang mewajarkan negara kita memberi tumpuan semula kepada sektor pertanian ialah bahan-bahan mineral yang ada di negara kita sudah semakin berkurangan. Petroleum dan gas asli dijangka akan habis menjelang tahun 2050 jika telaga yang baharu tidak ditemukan. Bijih timah dan bijih besi pula sudah tinggal sisa-sisanya sahaja sedangkan bahan-bahan ini amat penting untuk menggerakkan sektor perindustrian dan pembinaan. Sementelahan, kerajaan kita mempunyai pelbagai agensi yang dapat membantu meningkatkan kemajuan sektor pertanian seperti Lembaga Penyelidikan dan Kemajuan Pertanian Malaysia (MARDI) dan agensi yang lain yang telah membuktikan keberkesanan peranan mereka. Malah sektor perikanan di negara kita khususnya perikanan laut dalam juga berpotensi untuk dimajukan sebagai sumber ekonomi yang baharu.
Kesimpulannya, saya berpendapat bahawa sektor pertanian mempunyai asas yang kukuh dan potensi yang baik serta prospek yang cerah untuk dimajukan. Kita harus menggunakan segala kepakaran yang ada untuk memajukan bidang ini demi kestabilan ekonomi negara. Rakyat Malaysia pertu berfikiran terbuka dan positif terhadap potensi sektor ini. Kita juga wajar menjadikan kejayaan negara-negara maju khususnya Jepun yang telah berjaya menguasai sektor perindustrian tetapi dalam masa yang sama terus membangunkan bidang pertanian untuk kesejahteraan hidup rakyatnya. Bak kata peribahasa Melayu, yang baik jadikan teladan, yang buruk jadikan sempadan.
Peralihan pucuk pimpinan negara pada akhir tahun 2003 mungkin dapat dilihat sebagai permulaan terhadap kebangkitan semula sektor pertanian di negara ini dari zaman suramnya kira-kira dua dekad yang lalu. Kesungguhan kerajaan bawah pimpinan Datuk Seri Abdullah Ahmad Badawi dalam memajukan bidang pertanian dapat dilihat melalui peruntukan pembangunan yang sangat banyak untuk memajukan bidang ini kita saksikan dalam belanjawan tahun 2005. Langkah ini amat tepat memandangkan negara kita mengimport bahan makanan yang terlalui banyak seperti gula, beras, buah-buahan dan sebagainya sedangkan kita mampu menghasilkan sendiri bahan makanan tersebut. Oleh itu, tumpuan terhadap bidang pertanian mampu mengurangkan pengaliran wang ke luar negara dan sekali gus mengelakkan defisit pada imbangan perdagangan luar negara.
Selain dapat mengukuhkan imbangan perdagangan negara, penumpuan terhadap sektor pertanian berupaya mengelakkan pergantungan negara pada bekalan bahan makanan dari luar negara. Hai ini disebabkan kadar pertumbuhan pesat penduduk di negara ini yang sudah pasti akan memerlukan jumlah makanan yang lebih besar. Kebanyakan bahan makanan asas seperti beras, gula dan bijirin yang lain sesuai ditanam di negara ini. Jika kekurangan buruh dijadikan alasan,kita boleh menggunakan buruh-buruh asing yang bekerja di sektor perkilangan, perkhidmatan dan sebagainya untuk bekerja di sektor pertanian. Dengan cara ini, kita bukan sahaja dapat menggunakan khidmat buruh yang murah bahkan dapat mengelakkan buruh-buruh asing ini daripada merampas peluang pekerjaan yang sepatutnya diberikan kepada rakyat tempatan.
Pada hemat saya, keadaan dunia yang kucar-kacir akibat peperangan yang sering tercetus mewajarkan kita menumpukan perhatian untuk membangunkan sektor pertanian secara lebih serius. Dalam masa yang sama, negara kita Malaysia mempunyai tanah-tanih yang subur, bebas daripada bencana alam atau keadaan huru-hara yang boleh memusnahkan sebarang kegiatan ekonomi. Jika kelebihan ini tidak dimanfaatkan, bermakna kita telah mensia-siakan anugerah Allah ke atas bumi kita. Dari satu sudut yang lain pula, kita telah melihat kegagalan banyak syarikat yang berasaskan industri dan perkilangan di negara ini untuk bersaing di peringkat antarabangsa. Sebaliknya, jika kita menumpukan pengeluaran negara kita dalam menghasilkan produk pertanian, persaingannya di peringkat antarabangsa tidak sehebat persaingan dalam sektor perindustrian terutamanya sektor yang berasaskan teknologi maklumat. Kata orang tua-tua, ukur baju di badan sendiri.
Satu lagi alasan yang mewajarkan negara kita memberi tumpuan semula kepada sektor pertanian ialah bahan-bahan mineral yang ada di negara kita sudah semakin berkurangan. Petroleum dan gas asli dijangka akan habis menjelang tahun 2050 jika telaga yang baharu tidak ditemukan. Bijih timah dan bijih besi pula sudah tinggal sisa-sisanya sahaja sedangkan bahan-bahan ini amat penting untuk menggerakkan sektor perindustrian dan pembinaan. Sementelahan, kerajaan kita mempunyai pelbagai agensi yang dapat membantu meningkatkan kemajuan sektor pertanian seperti Lembaga Penyelidikan dan Kemajuan Pertanian Malaysia (MARDI) dan agensi yang lain yang telah membuktikan keberkesanan peranan mereka. Malah sektor perikanan di negara kita khususnya perikanan laut dalam juga berpotensi untuk dimajukan sebagai sumber ekonomi yang baharu.
Kesimpulannya, saya berpendapat bahawa sektor pertanian mempunyai asas yang kukuh dan potensi yang baik serta prospek yang cerah untuk dimajukan. Kita harus menggunakan segala kepakaran yang ada untuk memajukan bidang ini demi kestabilan ekonomi negara. Rakyat Malaysia pertu berfikiran terbuka dan positif terhadap potensi sektor ini. Kita juga wajar menjadikan kejayaan negara-negara maju khususnya Jepun yang telah berjaya menguasai sektor perindustrian tetapi dalam masa yang sama terus membangunkan bidang pertanian untuk kesejahteraan hidup rakyatnya. Bak kata peribahasa Melayu, yang baik jadikan teladan, yang buruk jadikan sempadan.
Kempen Budi Bahasa(Cikgu Tan C L)
Yang merah itu saga, yang kurik itu kendi. Yang indah itu bahasa yang elok itu budi”, demikianlah ungkapan yang menggambarkan kepentingan berbudi bahasa dalam kehidupan masyarakat kita. Ungkapan ini disusuli pula dengan bidalan yang mengatakan bahawa budi bahasa tidak boleh dijual beli. Namun, semuanya ini hanya suatu retorik sehingga kerajaan terpaksa melancarkan Kempen Berbudi Bahasa untuk menghidupkan kembali budaya berbudi bahasa ini.
Kempen Berbudi Bahasa yang dilancarkan oleh Kementerian Kebudayaan, Kesenian dan Warisan (KeKKWa) baru-baru ini jelas menunjukkan betapa kroniknya budi bahasa masyarakat kita pada hari ini. Melalui kempen ini, kita digalakkan supaya memberi ucapan dalam salam dan senyuman manis sebagai tanda perkenalan atau menjalinkan hubungan yang lebih mesra. Dengan cara ini, kita akan dapat membersihkan jiwa nurani kita daripada sifat sombong, meninggi diri dan ujub. Malah, agama Islam menganggap senyuman itu sebagai satu ‘sedekah’ antara sesama manusia.
Selain memberi senyuman dan ucapan salam, amalan hormat-menghormati antara satu sama lain juga amat dianjurkan melalui kempen itu. Amalan ini akan dapat menjalinkan kemesraan dan seterusnya merapatkan hubungan masyarakat majmuk di negara ini. Apatah lagi jika penghormatan itu diberikan kepada orang tua tidak kira di mana-mana sahaja kita berada. Bukankah pepatah ada menyebut bahawa yang muda kita kasihi manakala yang tua harus kita hormati? Sekiranya amalan ini dapat dipraktikkan, saya yakin bahawa matlamat kempen ini dapat dicapai dalam jangka masa yang sangat singkat.
Bagi kakitangan kerajaan dan swasta yang bertugas di bahagian kaunter, layanan mesra terhadap pelanggan atau orang ramai yang berurusan di kaunter mestilah diberi keutamaan. Layanan yang sedemikian bukan sahaja akan memberi kepuasan maksimun kepada orang ramai bahkan dapat meningkatkan imej kerajaan atau agensi tertentu yang selama ini telah tercalar. Pada masa yang sama, amalan bertegur sapa yang dicanangkan melalui Kempen Berbudi Bahasa ini dapat memenuhi aspirasi kerajaan untuk melahirkan masyarakat Malaysia yang bersifat penyayang.
Secara tuntas, amalan berbudi bahasa bukan bersifat sementara atau hangat-hangat tahi ayam. Sebaliknya, amalan ini harus menjadi paksi kehidupan kita yang mesti diteruskan kerana amalan ini merupakan nilai-nilai murni yang telah kita warisi sejak turun-temurun. Bak kata pepatah, hidup dikandung adat mati dikandung tanah.
Kempen Berbudi Bahasa yang dilancarkan oleh Kementerian Kebudayaan, Kesenian dan Warisan (KeKKWa) baru-baru ini jelas menunjukkan betapa kroniknya budi bahasa masyarakat kita pada hari ini. Melalui kempen ini, kita digalakkan supaya memberi ucapan dalam salam dan senyuman manis sebagai tanda perkenalan atau menjalinkan hubungan yang lebih mesra. Dengan cara ini, kita akan dapat membersihkan jiwa nurani kita daripada sifat sombong, meninggi diri dan ujub. Malah, agama Islam menganggap senyuman itu sebagai satu ‘sedekah’ antara sesama manusia.
Selain memberi senyuman dan ucapan salam, amalan hormat-menghormati antara satu sama lain juga amat dianjurkan melalui kempen itu. Amalan ini akan dapat menjalinkan kemesraan dan seterusnya merapatkan hubungan masyarakat majmuk di negara ini. Apatah lagi jika penghormatan itu diberikan kepada orang tua tidak kira di mana-mana sahaja kita berada. Bukankah pepatah ada menyebut bahawa yang muda kita kasihi manakala yang tua harus kita hormati? Sekiranya amalan ini dapat dipraktikkan, saya yakin bahawa matlamat kempen ini dapat dicapai dalam jangka masa yang sangat singkat.
Bagi kakitangan kerajaan dan swasta yang bertugas di bahagian kaunter, layanan mesra terhadap pelanggan atau orang ramai yang berurusan di kaunter mestilah diberi keutamaan. Layanan yang sedemikian bukan sahaja akan memberi kepuasan maksimun kepada orang ramai bahkan dapat meningkatkan imej kerajaan atau agensi tertentu yang selama ini telah tercalar. Pada masa yang sama, amalan bertegur sapa yang dicanangkan melalui Kempen Berbudi Bahasa ini dapat memenuhi aspirasi kerajaan untuk melahirkan masyarakat Malaysia yang bersifat penyayang.
Secara tuntas, amalan berbudi bahasa bukan bersifat sementara atau hangat-hangat tahi ayam. Sebaliknya, amalan ini harus menjadi paksi kehidupan kita yang mesti diteruskan kerana amalan ini merupakan nilai-nilai murni yang telah kita warisi sejak turun-temurun. Bak kata pepatah, hidup dikandung adat mati dikandung tanah.
Subscribe to:
Posts (Atom)
